Łuszczyca – przyczyny jej powstawania
2017-01-20
Łuszczyca najczęściej objawia się dobrze odgraniczonymi czerwonymi, pokrytymi błyszczącą łuską plamami na skórze. Wynikają one z bardzo szybkiego namnażania się budujących skórę keratynocytów, których wędrówka ku powierzchni skóry staje się wyraźnie przyspieszona. Badania w różnych populacjach wykazują, że łuszczyca występuje średnio u 1 na 50 osób, co czyni ją częstym schorzeniem. Jednocześnie jest bardzo tajemniczą chorobą, gdyż jej przyczyny są nie do końca poznane. Wiadomo, iż w postawaniu zmian łuszczycowych bierze udział wiele czynników. Z pewnością wynika z licznych zaburzeń dotyczących skóry, układu odpornościowego. Mają one swoje źródło zarówno w genach, jak zmiennych czynnikach związanych z naszymi nawykami oraz otoczeniem. Często ta druga grupa jest niedoceniana, pomimo iż właśnie na nie mamy wpływ. Naukowcy na łamach Journal of Dermatology stwierdzają wręcz, że mogą one pełnić krytyczną rolę w rozwoju łuszczycy. Zalicza się do nich zarówno palenie tytoniu, alkohol, złą dietę, infekcje (w tym angina paciorkowcowa czy zakażenie wirusem HIV), przyjmowanie niektórych leków, oraz odczuwany stres. Gdy osoba z predyspozycjami genetycznymi jest na te czynniki eksponowana, ryzyko że łuszczyca się ujawni jest wysokie. Z drugiej strony, ryzyko to można wyraźnie obniżyć, unikając narażenia na te czynniki.
Genetyczne przyczyny łuszczycy
Obserwacje populacji zamieszkujących różne obszary globu dowiodły badaczy do wniosku, że w niektórych miejscach, na przykład w Europie oraz w USA, łuszczyca występuje znacznie częściej. Z kolei niektóre z nich, jak na przykład rdzenni mieszkańcy Ameryki oraz Chińczycy i Japończycy, wydają się być natomiast od nich wolne. Ponadto problem ten często występuje rodzinnie. Pozwoliło to przypuszczać, iż w genezie łuszczycy dużą rolę odgrywają geny. To założenie okazało się prawdziwe. Obecne możliwości, pozwalające na przebadanie całego genomu, pozwoliły na zidentyfikowanie konkretnych genów, będących silnie związanych z łuszczycą. Najsilniejsze powiązanie dotyczy HLA-Cw*06. Jednak w patogenezie łuszczycy bierze udział wiele więcej, w tym geny kodujące niektóre cytokiny – przekaźniki, za pomocą których komunikują się, i oddziałują na siebie oraz otoczenie komórki układu odpornościowego. Potwierdzono rolę tych genów w przypadku IL-12 oraz IL-23, piszą autorzy publikacji w Journal of Autoimmunity.Zaburzenia układu immunologicznego
Zaburzenia układu immunologicznego, po czynnikach genetycznych oraz środowiskowych są 3 czynnikiem istotnym w patogenezie łuszczycy. Choroba zmienia sposób funkcjonowania licznych komórek, w tym limfocytów T, cytokin, oraz komórek układu odpornościowego znajdujących się w skórze. Prowadzą one do zmian zarówno w strukturze skóry, jak i jej unaczynieniu. Jednym z czynników napędzających chorobę, jest nadmierne wydzielanie TNF-alfa. Dlatego wiele leków biologicznych stosowanych w łuszczycy działa poprzez interakcje właśnie z tą cytokiną. Za nadmierne podziały komórek skóry – keratynocytów - odpowiadają z kolei limfocyty Th17. Te, jak wskazuje nazwa, wydzielają interleukinę 17, a także IL-22, które pobudzają je do nadmiernych podziałów i szybkiego wzrostu. Z kolei komórki dendrytyczne wytwarzają cytokiny, które pobudzają limfocyty Th1 (wydzielające TNF-alfa) oraz Th17, co napędza błędne koło choroby. Powstanie łuszczycy wynika ze skomplikowanych interakcji między licznymi czynnikami. W tej grze bierze udział zarówno nadmiernie aktywny układ immunologiczny, które pobudzany jest poprzez niektóre czynniki środowiskowe, oraz pewne uwarunkowania genetyczne. Dzięki coraz lepszemu zrozumieniu choroby, mogą powstawać bardziej zaawansowane leki. Niemniej, nadal o przyczynach łuszczycy nie wiemy wszystkiego – lecz z pewnością możemy powiedzieć, iż na to pytanie nie istnieje jedna, prosta odpowiedź.Czytaj również:
Pokaż więcej wpisów z
Styczeń 2017
Polecane
